‘Door mijn kinderen bloei ik op’
SOS moeder Pauline (58) is sinds de dag dat kinderdorp N’Djamena in 2005 de deuren opende de liefdevolle en zorgzame moeder van vele kinderen. “Je suis la fondatrice”, zegt ze, “Ik ben één van de moeders van het eerste uur.” Op dit moment zorgt Pauline voor tien kinderen: vier jongens en zes meisjes.
Afgelopen jaar gingen de eerste kinderen uit huis; zo gingen vier jongens naar het jongerenhuis. “Ik heb ze goed voorbereid op deze stap in hun leven en het was niet makkelijk in het begin: het loslaten en het nieuwe huis. We hebben nog altijd veel contact. De samenwerking tussen ons moeders en de jongerenbegeleiders is dan ook erg belangrijk om alles in goede banen te leiden. Maar het maakt me zo trots om hun ontwikkeling te zien, dat alles wat ik erin heb gestopt er nu uit komt. Ze zijn klaar om uit te vliegen en zelfstandig te worden.”
‘De kinderen hebben mijn volledige aandacht’
Kort voor ze SOS moeder werd, werd Pauline weduwe. Haar man was nog geen 50 jaar toen hij overleed aan een hersenbloeding. Samen kregen ze zes kinderen, waarvan er vier op jonge leeftijd overleden. Haar dochter van 38 is onderwijzers, haar zoon van 35, advocaat. Daarnaast zorgde zij en haar man ook nog voor andere kinderen uit de familie. Toen haar man overleed, studeerden haar kinderen al en besloot Pauline haar leven in te zetten voor verweesde en verwaarloosde kinderen. “Mijn hele leven heb ik me het lot van deze kinderen aangetrokken. Toen mijn man stierf en ik hoorde van SOS Kinderdorpen, heb ik direct gereageerd. Door mijn kinderen hier in het kinderdorp, bloei ik op, ze hebben mijn volledige aandacht en ik sta altijd klaar om ze te helpen. Eerlijkheid staat bij mij hoog in het vaandel, dus daar hamer ik altijd op bij mijn kinderen. En natuurlijk liefde voor je naasten. Het is mooi om de vruchten van mijn inspanningen te zien; ik ben trots op mijn kinderen, hun ontwikkeling en prestaties en ben gelukkig dat ze allemaal gezond zijn.”
“Wanneer we een nieuw broertje of zusje in onze familie gaan verwelkomen, bereid ik mijn kinderen psychisch goed voor. Ik vertel ze over het kindje, geef antwoord op hun vragen en leg uit wat misschien moeilijk kan zijn, maar vooral ook hoe leuk het is dat ze een nieuw broertje of zusje krijgen. Vervolgens verwelkomen we het kindje met zijn allen. Het ritueel is vervolgens altijd hetzelfde: iedereen wil bij het kindje zijn, hem tillen, met hem spelen, knuffelen. Zelf neem ik het kindje altijd even mee naar mijn kamer, waar ik bid voor zijn bescherming.”
Pauline vertelt over Emmanuel. Anderhalf jaar geleden is hij in haar familie opgenomen, hij is de jongste aanwinst. “Emmanuel was zes maanden toen ik hem in mijn armen sloot. Een scharminkeltje, ondervoed en uitgedroogd. Hij was naar het kinderdorp gebracht door een meneer die Emmanuel een aantal maanden had verzorgd nadat zijn moeder in het kraambed was gestorven. Maar de man leed aan een slopende ziekte en kon de zorg voor Emmanuel niet meer opbrengen. Nu gaat het gelukkig goed met Emmanuel; hij ontwikkelt zich goed, eet en slaapt veel.”
Sommige kinderen komen pas op latere leeftijd in het kinderdorp, zo ook Maïmouna. “Maïmouna kwam in onze familie toen haar vader overleed, ze was toen zeven jaar oud. Het was of ze er altijd al was geweest. Een vrolijk meisje, dat dol is op gezelschap. Bij aankomst bleek gelijk dat ze ziek was. Gelukkig is ze goed hersteld en nu zit ze op de middelbare school. Ze doet het hartstikke goed.”
‘Bij Mama voel ik mij veilig’
Dochter Maïmouna, nu 17 jaar: “Tien jaar geleden kwam ik in het kinderdorp. Ik voelde me al snel thuis. Mijn moeder lette goed op me. Bij haar voelde ik me veilig. We praten veel met mama over wat me meemaken en wat we voelen. Ze weet op de een of andere manier altijd precies wat ik nodig heb. Ik kan goed met mijn broertjes en zusjes opschieten, hoewel we natuurlijk ook wel eens ruzie hebben. Soms heb ik ook niet zo’n zin om vroeg op te staan en mijn moeder te helpen met koken en de kleintjes klaar te krijgen voor school. Maar het hoort erbij. Zij doen ook veel voor mij.”
“Ik zit nu op de middelbare school. Engels en maatschappijleer zijn mijn favoriete vakken. Dat moet ook wel, want ik wil later dokter worden en kennis van Engels is daarbij noodzakelijk. Mijn moeder heeft me aangemoedigd om contact te houden met de biologische familie die ik nog heb. Ik ga erheen in de vakanties en ga ook naar bepaalde speciale feesten en gelegenheden als bruiloften.”
Wil jij net als moeder Pauline zorgen dat kinderen opgroeien in een veilig thuis binnen een liefdevolle familie? Help mee!
