Sami, Eron en Eseohe verlieten Nigeria om te studeren aan de Kharkiv University in Oekraïne. Ze moesten rennen voor hun leven.
Eten zoeken
“Op 24 februari om 5 uur ’s ochtends werd ik gebeld door een vriend”, begint de 23-jarige Sami. “Hij zei dat er explosies waren. Ik zag raketten exploderen op de nabijgelegen gebouwen. Ik was in totaal in paniek.” Sami en zijn vriend gingen de straat op om eten in te slaan. Ze zagen lange rijen van mensen voor de winkels die eten wilden in te slaan. “De meeste winkels waren praktisch leeg”, zegt Sami. “We konden maar een paar dingen te kopen en zijn toen maar terug gegaan naar de schuilkelder. Er stonden eerst alleen maar stoelen om op te zitten. Later kwamen er bedden, maar er was erg weinig ruimte in de kelder.” Het was rond die tijd dat Sami, een vierdejaars student lucht- en ruimtevaarttechniek, broer en zus Eron en Eseohe ontmoette.
Nu naar de kelder!
Eron (20) en Eseohe (18) kwamen beiden in mei 2021 naar Kharkiv. Eron is student lucht- en ruimtevaarttechniek en Eseohe student geneeskunde. Op woensdag 23 februari maakte een explosie hem wakker, maar hij dacht er in de eerste instantie niet veel van. “Wie maakt mij wakker? Dacht ik. Ik moet slapen, want ik moet later weer naar de universiteit.” Een vriend van Eron rende zijn slaapkamer in en riep dat hij moest pakken wat hij pakken kon en zo snel mogelijk naar de kelder moest gaan.”
Toen de eerste trein kwam, konden we er niet in. Bij de tweede trein – hetzelfde, de derde trein – hetzelfde.
Sami
Je voelt elke explosie
“We zagen zwaar materieel en tanks op straat. Het was gevaarlijk om naar buiten te gaan, maar we moesten wel. Op een gegeven moment had alleen het universiteitsgebouw elektriciteit, dus gingen we daarheen om onze telefoons op te laden. Een vriend wilde zijn telefoon opladen tot 100%. We wilden allemaal weggaan, maar hij stond erop dat hij zou blijven. Kort daarop vlogen er twee raketten over zijn hoofd. Toen veranderde hij heel snel van gedachte en vond hij een halfvolle batterij prima”, zegt Sami lachend, en vertelt dan in een sombere toon: “Twee studenten uit India zijn omgekomen. De ene terwijl hij eten probeerde te vinden, en de andere op het Vrijheidsplein. Je went aan de geluiden. Door het geluid weet je of de explosie dichtbij of ver weg is. Er zijn zoveel mensen omgekomen… Je voelt elke explosie. Het is alsof ik het nu nog voel.”
Alleen vrouwen en kinderen
Op 4 maart besloten Sami, Eron, Eseohe en acht andere buitenlandse studenten samen te vertrekken. “Ik heb mijn telefoon tot 30% opgeladen via mijn laptop. Ik heb mijn ouders gebeld en gezegd dat we zouden vertrekken.” Eron en Eseohe wilden met Sami met een taxi naar het treinstation gaan. Sami: “De prijs van de taxi was tien keer hoger dan normaal. Toen ik een paar uur later terugbelde, was de prijs zelfs nog hoger. Ik begrijp het wel, want de taxichauffeurs riskeerden hun leven om mensen te vervoeren. Toen de eerste trein kwam, konden we er niet in. Alleen vrouwen en kinderen, zeiden ze. Bij de tweede trein – hetzelfde, de derde trein – hetzelfde. We hebben acht uur gewacht voordat we eindelijk konden instappen.” Eseohe mocht wel in de derde trein stappen en werd gescheiden van de groep. De trein naar Lviv deed er ongeveer 20 uur over.
Aan boord van de trein
Eseohe herinnert zich het treinstation van Charkov waar ze vertrokken. “Het zat bomvol. Iedereen was in paniek. En er bleven mensen komen en de rijen waren enorm. Het was heel intens. Bij de ingang riepen bewakers ‘alleen vrouwen en kinderen’. Zo kon ik eerder in de trein stappen dan mijn broer en Sami. Ik was niet bang, maar ik voelde me erg eenzaam.” Eron en Sami belden vrienden die eerder waren vertrokken en regelden dat ze Eseohe in Lviv zouden helpen totdat ze aankwamen. “Ik maakte me zorgen om mijn zus, maar ik wist dat ze in een trein zat, en toen ik zelf de trein instapte, voelde de veiligheid dichtbij. Toen we Kiev passeerden, zuchtte ik en wist ik dat alles goed zou komen. De treinreis duurde ongeveer 30 uur.”
Zo veel meer
Sami, Eron en Eseohe gingen op 4 maart verder naar Roemenië en kwamen het land binnen bij Baia Mare. Ze bleven daar een week met lokale vrijwilligers totdat een auto van SOS Kinderdorp Cisnădie hen kwam ophalen. “Onze vader werkt voor SOS Kinderdorpen als adviseur programmaontwikkeling voor jeugdemancipatie voor de regio Oost- en Zuidelijk Afrika”, zegt Eron. “We wisten wat we konden verwachten, maar we kregen zoveel meer”, zegt hij met een glimlach. “Ik heb hier voor het eerst echt geslapen”, voegt Sami toe. “Iedereen is aardig en vriendelijk. Ik kan eindelijk ontspannen.”
En nu verder
Ondanks hun traumatische ervaring zijn de drie studenten vastbesloten om door te gaan met hun studie. Ze willen terug naar Oekraïne zodra dit weer kan, maar voorlopig vervolgen ze hun studie online. “Ik heb nog drie tot vier maanden nodig voordat ik afstudeer”, zegt Sami. “Dan wil ik me ergens in Europa of Amerika inschrijven voor een masteropleiding.” Eron en Eseohe zeggen dat ze door de pandemie gewend zijn geraakt aan online onderwijs. “We hebben ongeveer drie weken helemaal geen lessen gehad, maar nu volgen we ze gewoon online.”, zeggen ze. “Het belangrijkste is dat we veilig en wel zijn”, zegt Eron. “Onze ouders zijn gerust gesteld en we voelen ons goed. De solidariteit en vrijgevigheid van het Roemeense volk, en iedereen hier in het SOS Kinderdorp, doet ons goed – we zijn blij dat we hier zijn.”
