‘Nu voelt Anisa zich vrij’
De eerste zes jaar van haar leven groeide Anisa op bij haar moeder. Op een heuvel, ver weg van de bewoonde wereld. Een doek gedrapeerd over een tak fungeerde als huis. “Ze leefde in een andere wereld, geïsoleerd, altijd buiten. En de meeste tijd alleen.”
Aan het woord is SOS moeder Agnes. Twee jaar geleden nam ze de toen zesjarige Anisa op in haar SOS familie. “Ze was niet gewend aan mensen om zich heen”, vertelt Agnes. “Ze was zes jaar lang alleen met haar moeder geweest. Als haar moeder er al was….”
Anisa’s moeder is zeer verward en om die reden niet in staat om haar dochter goed te verzorgen en beschermen. Vaak liet ze Anisa voor dagen achtereen alleen, terwijl zij over straat zwierf. Waar haar vader is en of hij nog leeft, is niet duidelijk. Toen Anisa onder de aandacht van SOS Kinderdorpen kwam, was ze er vrij ernstig aan toe; ondervoed en onder de verwondingen.
Buitenmeisje
“Toen Anisa bij ons kwam was ze niet gewend om een dak boven haar hoofd te hebben, om binnen te zijn. Ze wilde altijd naar buiten: in het groen, klimmen in bomen en op de huizen rennen. Ze vond mensen eng en wilde ook niet ‘ons’ eten. Dan ging ze blaadjes koken, net zoals haar moeder deed.”
Agens blikt terug: “Eigenlijk was alles wat wij normaal vinden, abnormaal voor haar. Schoenen dragen, samen eten, in een bed slapen, naar de wc, naar school gaan, met vriendinnetjes spelen. Het heeft behoorlijk wat tijd gekost voordat ze inzag dat dit ook goed was. Vanaf dat moment kon ze ook beter contact leggen met andere kinderen en volwassenen. Nu voelt ze zich vrij in het kinderdorp.”
Op bezoek bij haar moeder
“Soms roept ze opeens dat ze naar haar moeder wil zien. Dat kan, want we vinden het belangrijk dat kinderen contact houden met hun biologische familie*. Ze zegt dan ook altijd dat ze er niet wil blijven. Want ze wil naar school, ze wil niet meer alleen zijn. Natuurlijk ga ik dan met haar mee”, zegt Agnes liefdevol. “Het is mooi om te zien dat haar biologische moeder haar nog herkent, dat ze oprecht trots is. Trots dat haar kleine meisje zo goed opgroeit. Ze knuffelen met elkaar. En dan is het goed. Dan gaat ze gelukkig weer met mij mee naar huis.”
Inmiddels is Anisa acht jaar. Het is een slim meisje dat graag naar school gaat. Zo vertelt ze zelf: “Literatuur is mijn favoriete vak: lezen en ook schrijven. Ik wil later wel leraar worden. Met mijn vriendinnen, ik heb er best veel, speel ik graag buiten of gaan we touwtje springen of zingen.”
Twaalf jaar SOS moeder
Agnes is al twaalf jaar SOS moeder in Oeganda. “Dit is wat ik wil zijn. Ik ben gek met kinderen, maar had zelf geen goede man om kinderen mee te krijgen. Het is een zegen dat ik nu moeder kan zijn voor deze kinderen. Ik hoef maar naar ze te kijken en ik voel me goed.”
*) als de biologische familie er nog is en dit in belang van het kind is.
Naam van het kind is om privacy redenen gefingeerd.
