Samen met haar man en drie kinderen wandelt Cecilia door de tuinen van haar vroegere thuis; een SOS kinderdorp in Ghana. Als driejarige kwam Cecilia met haar broer in het kinderdorp te wonen en nu bewandelt ze met haar familie de paden, waar ze als klein meisje dagelijks liep.
Het pad leidt uiteindelijk naar het huis waar zij opgroeide. Lachend kijkt ze rond: “Het is precies zoals het was, alles staat nog altijd waar het stond, alleen de familieleden zijn veranderd. De kinderen met wie ik opgroeide, zijn allemaal uitgevlogen.” Ze pakt een oud fotolijstje van de muur. “Dit ben ik”, zegt ze al wijzend naar een zelfverzekerde jonge dame op de foto. “En al deze kleine kinderen -óók de ‘baby’ van onze familie-, mijn broers en zussen, zitten nu op de universiteit of werken al. En dit is mijn biologische broer, hij woont nu in Verenigde Staten.“
‘SOS IS NOG ALTIJD ONDERDEEL VAN ONS LEVEN’
Cecilia
Beschermend naar elkaar
Cecilia is de laatstgeborene in een familie van vijf. Nadat haar vader overleed, had haar moeder niet het inkomen om voor al haar kinderen te zorgen. Een tante zocht contact met SOS Kinderdorpen voor hulp en de twee jongste kinderen; Cecilia en haar iets oudere broer, werden opgevangen in een SOS familie.
“Het voelt zo goed om terug te zijn. Ik mis die tijd”, blikt Cecilia terug. “We waren zo blij. Blij om samen met de andere kinderen op te groeien. We speelden, maakten grapjes, plaagden elkaar. We waren één grote familie en zelfs nadat we uitvlogen, zagen we elkaar als biologische broers en zussen en zijn we nog steeds heel beschermend naar elkaar toe. Ik zal me nooit schamen dat ik opgroeide in een SOS familie, of me rot voelen dat ik en mijn broer hier terecht kwamen.” Dan loopt ze naar haar oude kamertje.
“Dit was vroeger mijn kamer, hier sliepen we met zijn vieren. Ik voelde me altijd heel prettig in mijn slaapkamer, zeker als mijn zussen er niet waren; dan had ik even wat tijd voor mezelf en kon ik dromen over wat ik later allemaal wilde worden”, vertelt Cecilia. “Ik heb dit plekje echt gemist.”
De rijkdom van familie
Terugblikkend vertelt Cecilia dat ze vroeger even heeft gedacht dat ze door haar leven in een SOS familie minder bevoorrecht, arm was. “Ik dacht dat alleen rijke kinderen bij hun eigen ouders woonden. Ik heb geen idee hoe ik daarbij kwam, maar die gedachte sluimerde op de achtergrond. Tot ik naar de middelbare school ging… Ik vergeleek mezelf met de andere studenten en ik realiseerde me dat ik heel okay was. Om me heen moesten jongeren stoppen omdat ze het lesgeld niet meer konden betalen, maar ik niet. Dat zette me aan het denken. Hier was ik, denkend dat ik het armste meisje van school was, omdat ik in een SOS familie was opgegroeid. Die gedachte heb ik snel losgelaten.”
Precies zoals mijn SOS moeder deed
“Mijn SOS moeder heeft ons goed opgevoed. Op dat moment dacht ik over sommige dingen natuurlijk wel anders; ik vond dat ik veel te veel karweitjes in huis moest doen”, Cecilia schatert het uit. “Maar nu run ik mijn huishouden precies zoals mijn moeder dat deed. Zij bereidde ons voor op het leven en heeft me sterker gemaakt. Ze zorgde ervoor dat ik, dat wij, ons mannetje konden staan in de harde wereld buiten onze familie. Het is door die opvoeding dat ik ben waar ik nu ben.”
Nieuwe fase mét SOS
Terwijl zijn vrouw in gedachten verzonken verder loopt op haar ‘trip down memory lane’, vertelt Cecilia’s man Jacob dat het grootbrengen van kinderen helemaal zo makkelijk nog niet is. “Het feit dat SOS ervoor zorgt dat kinderen van de kleuterschool uiteindelijk op een vakopleiding of de universiteit belanden, is echt ongelofelijk. En ook dat ze in contact blíjven. Ik herinner me dat SOS een jaar na onze bruiloft langskwam om te informeren hoe het met ons ging. Dat laat je zien en voelen dat er mensen zijn die aan je denken, aandacht hebben en geïnteresseerd zijn in je leven. En nog steeds. Ik ben blij dat SOS ons niet alleen door deze nieuwe fase van ons leven laat gaan, maar dat ze nog altijd onderdeel zijn van ons leven.”
