In 2017 startte Ksenia bij SOS Kinderdorpen als sponsorcoördinator. Twee jaar later werd ze fondsenwerver binnen SOS Oekraïne. Sinds de oorlog zijn haar werkzaamheden compleet veranderd.
Ksenia vertelt hoe ze, samen met haar collega’s van SOS Oekraïne, getroffen kinderen en families helpt en wat de impact van de oorlog is op haar eigen leven.
Hoe kwam je in aanraking met SOS Kinderdorpen?
In maart 2017 solliciteerde ik voor de functie assistent sponsorcoördinator. Toen onze sponsorcoördinator SOS Oekraïne verliet, zag ik mijn kans om deze veelzijdige functie over te nemen. Ik ontdekte meteen hoe wendbaar de organisatie is. Als face-to-face fondsenwervende coördinator was ik verantwoordelijk voor het werven van nieuwe Oekraïense donateurs.
Hoe is jouw functie veranderd in tijden van de oorlog?
Sinds de oorlog is mijn functie compleet veranderd. Ik ben nu MHPSS Manager, dat houdt in dat ik werk op het gebied van geestelijke gezondheid en psychologische ondersteuning. Ik coördineer de teams GGZ en psychologische ondersteuning. Het team bestaat uit elf mensen, maar groeit nog steeds. Medewerkers van SOS Oekraïne krijgen ook ondersteuning op het gebied van geestelijke gezondheid.
Wat zijn jouw taken nu precies?
Mijn belangrijkste taken zijn projectmanagement, en het implementeren en ontwikkelen van nieuwe activiteiten om de geestelijke gezondheid en psychosociale ondersteuning van kinderen en gezinnen te verbeteren. Het project heeft een aantal hoofdcomponenten: mobiele psychologische teams, dagelijkse emotionele ondersteuning en zomerkampen, activiteiten voor personeelszorg, expertise-ontwikkeling onder psychosociale ondersteuningsspecialisten.
Het is van groot belang om continu de behoeften van gezinnen met kinderen die door oorlog zijn getroffen te analyseren en hierop te reageren. Ik heb contact met de kinderen en gezinnen tijdens veldwerk en controlebezoeken, maar de psychologen hebben het meest rechtstreeks contact.
Hoe heb jij het begin van de oorlog ervaren?
Een paar weken voor de volledige invasie hebben mijn man, mijn vrienden en ik onze rugzakken gepakt met alleen de hoognodige spullen. We waren ons al aan het voorbereiden, maar je bent nooit klaar voor een oorlog. De eerste dagen van de invasie verplaatsten we continu van onze flat naar de schuilkelder en terug. Onze flat ligt op de achttiende verdieping, dus het was niet makkelijk om elke keer als de luchtsirenes afgingen naar de schuilkelder te gaan. We probeerden onze gedachten af te leiden met werk, maar volgden ook constant het nieuws. We sms’ten en belden onze ouders en vrienden regelmatig om hen te laten weten dat alles goed ging.
Hoe ben je persoonlijk geraakt door de oorlog in Oekraïne?
Mijn leven is absoluut veranderd. Het moeilijkste is wennen aan het feit dat je niets meer kunt plannen. Je hebt geen controle meer over je eigen leven. Het is ook erg pijnlijk om geweldige, moedige mensen te verliezen, en te zien hoe steden worden vernietigd. Tegelijkertijd is er een ongelooflijke mobilisatie van de samenleving, er heerst een enorm saamhorigheidsgevoel. Ik ben nu nog trotser dat ik Oekraïens ben. Ik hou heel veel van mijn land.
Mijn vrienden en familie zijn door de oorlog verspreid over het land en vertrokken naar het buitenland. Er is bijna geen mogelijkheid om elkaar te zien. Mijn ouders zitten vast op de Krim en helaas weet ik niet wanneer ik ze kan zien en knuffelen. Mijn appartement in Kiev is gelukkig nog in orde, ik hoop dat dat zo blijft.
Heb je er ooit aan gedacht om Oekraïne te verlaten?
Nee, ik vertrek niet. Ik voel me nuttiger in mijn land. Het is misschien een illusie, maar door te blijven, heb ik het idee dat ik de situatie op een bepaalde manier kan beïnvloeden.
Je hebt een paar maanden in Rivne in West-Oekraïne gewoond. Kun je daar iets over vertellen?
Een paar dagen na het begin van de invasie, verhuisden mijn man, zus en ik van Kiev naar Rivne. Er was veel onzekerheid in Kiev. Vanwege de kans op bezetting besloten we om de hoofdstad te verlaten. In Rivne zijn we begonnen met vrijwilligerswerk in een humanitair centrum in een ziekenhuis. We boden voornamelijk humanitaire hulp aan de getroffen regio’s, waaronder Kiev.
Nu ben je terug in Kiev. Waarom ben je weer verhuisd?
Kiev is mijn tweede thuis na de Krim. Ik wist vanaf het begin dat ik zou terugkeren; het was een kwestie van tijd. We besloten om terug te keren nadat de regio Kiev volledig was bevrijd van Russische troepen. Het gaf een vreemd gevoel om na zo’n lange tijd weer thuis te zijn. Alle dingen in het appartement deden ons denken aan onze laatste dagen in Kiev. Onze papieren kalender gaf nog steeds de laatste dagen van februari aan.
Hoe ziet je dagelijkse routine in Kiev eruit?
Mijn dagen bestaan voornamelijk uit werk voor SOS Oekraïne. Veel mensen hebben nu hulp nodig en ik vind het erg belangrijk om die te bieden. Naast werk- en zakenreizen naar andere regio’s, vul ik mijn dagen met sporten, koken en zeldzame ontmoetingen met vrienden. Ik ben ook begonnen met autorijlessen, omdat rijvaardigheid nu cruciaal is, net als kennis van eerste hulp. Met een auto kan ik me snel verplaatsen naar hulpgebieden.
Wat wens je voor alle kinderen en gezinnen in Oekraïne, behalve dat de oorlog snel voorbij is?
Mijn belangrijkste wens is dat ze veilig terugkeren naar hun huizen en geboorteplaatsen. Dat ze alles wat is verwoest, herbouwen. Ik hoop dat iedere Oekraïner wordt herenigd met zijn of haar dierbaren en dat ze mooie momenten ervaren. Kinderen moeten hun ouders kunnen knuffelen en ouders mogen geen kinderen verliezen. Ik droom over vliegtuigen die door een blauwe lucht boven Oekraïne vliegen.
