Het vergt veel kracht en toewijding om je kinderen een normaal leven te geven wanneer je op de vlucht bent. Een gevluchte Oekraïense pleegmoeder vertelt over het leven van haar en haar zes kinderen. ”We zijn dankbaar dat we zijn opgevangen in Polen, maar verlangen allemaal terug naar ons huis in Oekraïne.”
Tetiana woonde samen met haar zes pleegkinderen in SOS kinderdorp Brovary in Oekraïne. In februari 2022 moesten ze hun spullen pakken en noodgedwongen verhuizen vanwege de dreigende oorlog. Ze vertrokken eerst tijdelijk naar het westen, maar helaas begon de oorlog op 24 februari en konden ze niet terugkeren naar huis.
Op de laatste dag van februari vluchtte Tetiana’s gezin, samen met andere pleeggezinnen van Oekraïne naar Polen. Hier werden ze warm opgevangen door het personeel en de gezinnen binnen SOS kinderdorp Biłgoraj. Tetiana’s kinderen waren blij om in een warm huis te slapen na de vermoeiende, lange reis over de grens. In oktober verhuisde het gezin vanuit het kinderdorp naar een huurhuis in de buurt.
Wanneer het luchtaanvalalarm klinkt, licht onze familiechat op
Tetiana, pleegmoeder van zes kinderen
Veel zorgen om familieleden in Oekraïne
“We hebben hier alle basisbenodigdheden. We wonen in een fijne buurt waar nog een aantal Oekraïense gezinnen wonen met kinderen. Toch voel ik me elke dag angstig en heb ik een zwaar onderbuikgevoel. Ik word ‘s nachts wakker bij elk alarm dat afgaat op straat of mijn telefoon. Via mijn telefoon krijg ik nog steeds meldingen wanneer het luchtalarm afgaat in Oekraïne. Dan sta ik op en dwaal door het huis.” Hoewel Tetiana en haar pleegkinderen nu veilig zijn, gaan haar gedachten continu uit naar thuis. “Mijn moeder, broer en familie zijn in Bila Tserkva, Kiev gebleven. Het luchtalarm gaat daar vrij vaak af. Mijn dochter, 30 jaar oud, is in Brovary met haar vriend. Wanneer het alarm klinkt, licht onze familie chat op: ‘hoe gaat het met jullie? Zijn jullie veilig?’”
Dat bezorgt Tetiana veel emotionele stress: “Ik moet zeggen dat ik me hier slechter voel dan thuis, maar we hopen op betere tijden. Ik wil minstens voor een week terug naar Oekraïne om mijn 83-jarige moeder te zien. Zij wil niet verhuizen, ze zegt onverbiddelijk: ‘ik verroer mij niet’’’, lacht Tetiana door haar tranen heen. ‘’Mijn dochter wil niet weg, omdat haar vriend het land niet kan verlaten. Ik praat af en toe met Oksana, de psychologe van SOS kinderdorp Brovary die met ons naar Biłgoraj is gekomen. Dat geeft me wat rust.”
Het leven van het pleeggezin voor en na de oorlog
“Ons leven is nu gesplitst in een periode voor en na de oorlog. Ik herinner me de tijd voor de oorlog bijna niet meer. Ik wil mijn kinderen afleiden van de situatie, maar wanneer je social media of een nieuwswebsite opent, duurt het maar een paar seconden en je wordt er weer in getrokken. Ik probeer mezelf af te leiden door klusjes te doen, zoals koken of schoonmaken, of door met mijn jongste zoon naar school te lopen. Dat is slechts een wandeling van 10 minuten, maar het helpt’’, zegt Tetiana terwijl ze haar tranen wegveegt.
Tetiana zegt dat het in de eerste maanden van hun leven in Polen moeilijk was om plannen te maken of zelfs maar wensen te hebben. Na verloop van tijd beseften ze dat ze het beste uit hun nieuwe leven moesten halen, hoe kort of lang het ook zou duren.
Jouw hulp is in Oekraïne nog steeds hard nodig. Help families zoals die van Tetiana en zorg voor sterke, liefdevolle Oekraïense families.
Aanpassen aan een nieuw leven
“Mijn oudste zoon, Zhenya, studeert online op een Oekraïense school en heeft werk gevonden in een wasstraat. Zijn plan is om met het geld zijn rijbewijs te halen en een tweedehands auto te kopen als we teruggaan naar Oekraïne. Ik ben zo trots op hem!” De jongere kinderen gaan naar plaatselijke Poolse scholen en hebben allemaal Pools leren spreken. “Mijn kinderen hebben zich vrij snel aangepast aan ons nieuwe leven. De meesten zitten in een lagere klas dan in Oekraïne, wat komt door het verschil in schoolsystemen en de taal. Ze gaan ook online naar Oekraïense scholen. Ik moedig hen aan even hard te studeren op zowel de Poolse als Oekraïense scholen. Op een dag gaan we terug naar Oekraïne en moeten ze daar hun opleiding voortzetten.’’
We willen allemaal naar huis, terug naar Oekraïne
Tetiana, pleegmoeder van zes kinderen
Praten over school brengt Tetiana terug naar Oekraïne. “Hier in Polen hebben mijn kinderen alles: het is hier warm, licht, er is eten, internet, ze kunnnen hun huiswerk maken, en bovenal ze zijn veilig. In Oekraïne hebben de kinderen dat allemaal niet. Mijn kinderen slapen hier goed en worden niet gewekt door luchtaanvallen. In Oekraïne moeten de kinderen bij elk geluid van gevaar naar schuilkelders rennen. We leven ons leven hier in veiligheid en ik weet dat het personeel van SOS kinderdorp Biłgoraj ons zal helpen met alles wat we nodig hebben. We zijn goed bevriend geraakt en hebben nog contact. Maar wat we het liefste willen, daar is moeilijk hulp voor te krijgen. We willen allemaal naar huis, terug naar Oekraïne.”
Jouw hulp is in Oekraïne nog steeds hard nodig. Help families zoals die van Tetiana en zorg voor sterke, liefdevolle Oekraïense families.
