De 10-jarige Sofiya heeft een droom: “Ik wil rennen”, zegt ze zelfverzekerd. Dan voegt ze toe: “Ik wil wéér rennen!”
Het is een koude herfstdag. Sofiya zit op een bankje voor het revalidatiecentrum in het westen van Oekraïne. Ze bevindt zich in een tweede ronde van haar revalidatie. Die is gericht op het herstellen, verbeteren en stabiliseren van haar benen.
Begin 2023, een jaar na start van de oorlog, werd Sofiya’s geboorteplaats getroffen door rakketten. Een nabijgelegen gebouw stortte in en legde Sofiya’s huis in puin. Minstens één kind stierf, en velen raakten gewond. Sofia was een van hen. Verpletterd onder een betonnen plaat verloor ze veel bloed. Haar beide benen waren er zo slecht aan toe dat de reddingswerkers haar niet direct konden optillen.
Wanhoop
Sofiya bracht vijf maanden in het ziekenhuis door, zonder dat ze zich kon bewegen en zonder wil om verder te leven. “Toen Sofiya gewond raakte, brak mijn hart in miljoen stukjes”, zegt haar moeder. “Maar ik wist dat ik sterk moest blijven om al mijn kracht aan mijn kleine meisje te geven. Ze lag in het ziekenhuis en zei: ‘mama, ik wil niet leven’.” Sofiya’s moeder stopt abrupt met praten. Haar ogen vullen zich met tranen.
“Toen Sofiya gewond raakte, brak mijn hart in miljoen stukjes”, zegt haar moeder. “Maar ik wist dat ik sterk moest blijven om al mijn kracht aan mijn kleine meisje te geven. Ze lag in het ziekenhuis en zei: ‘mama, ik wil niet leven’.”
Moeder Sofiya
Stap voor stap
Eind voorjaar 2023 kwam Sofiya, met financiële steun van SOS Kinderdorpen, naar het revalidatiecentrum – in een rolstoel. In de loop van de eerste behandeling begon ze voorzichtig te lopen met een rollator en daarna met krukken. Nu, halverwege de tweede behandeling, kan Sofiya lopen. Slechts af en toe leunt ze op haar moeder. Haar bewegingen gaan langzaam en moeilijk, maar in haar ogen glinstert een vreugde die alleen kinderen hebben.
Terug naar (online) school
Sofiya’s vervolgt haar basisschool online. Voor haar hele klas is het onderwijs online sinds de pandemie en daarna de oorlog.
“Er zijn een aantal leuke dingen aan school,” zegt Sofiya. “Ik houd van tekenen en schilderen. Ik teken graag mensen, maar gezichten zijn nog een beetje lastig. Gelukkig geef ik niet snel op, dus ik blijf oefenen. Ik speel ook graag spelletjes op mijn telefoon met mijn schoolvrienden. Dat telt als school, toch?” vraagt Sofia lachend. De mobiele telefoon, een laptop voor online schoolwerk en wat kleding werden stuk voor stuk geleverd door SOS Kinderdorpen.
Haar moeder glimlacht en zucht. “Ik laat haar spelletjes spelen omdat dat de enige tijd is die ze met haar schoolvrienden doorbrengt. Ook al is het online. Toen ze in het ziekenhuis lag, had Sofiya vijf maanden lang geen contact met haar vrienden.” Haar moeder vervolgt: “Het kostte tijd om haar op te vrolijken, maar nu is ze weer helemaal zichzelf. Sofiya is een zelfstandige leerling. Ik zie dat ze soms wel hulp nodig heeft met Engels en wiskunde. Eerlijk gezegd zou ik gelukkig zijn als Engels en wiskunde haar grootste problemen waren.”
Sofiya zal weer rennen
“Oh, dat was ik vergeten,” springt Sofiya terug in het gesprek. “Ik teken ook graag honden! En ik wil ook een hond. Een Jack Russell Terriër. Mijn moeder zegt dat ik zo’n hond mag als ik klaar ben met de therapie en dus gezond genoeg ben om hem uit te kunnen laten. Ik weet dat Jack Russell Terriërs erg energiek zijn. Je kunt zo’n hond niet zomaar uitlaten, je moet met hem rennen!” lacht Sofiya. Dan voegt toe: “Ik zal wéér rennen.”.
Steun kinderen zoals Sofiya – een kleine donatie maakt een groot verschil.
