‘Het voelt alsof mijn ouders er weer zijn’
“Ik volg de training om timmerman te worden. De mensen die deze training geven, zorgen ook voor onderdak en materialen. Voor de oorlog, was ik gewoon een jongetje die naar school ging. Tot het conflict startte. Ik was 14 jaar. Seleka rebellen schoten onze ouders voor de ogen van mijn zussen en mij dood. Ik wilde mijn familie beschermen en mijn ouders wreken, dus ik sloot me aan bij een Anti-Balaka militie. Ze gaven ons oude geweren. We leerden om te schieten, aan te vallen en ons te verschuilen. Wanneer ik mensen moest vermoorden, dacht ik aan mijn ouders. Toen de rebellen weg waren, ging ik terug naar mijn dorp. Jarenlang leefden mijn zussen en ik op wat ik verdiende met landbouw. Ik voelde me alleen en verdrietig. Mijn ouders dood en de gruweldaden achtervolgden me.”
“Afgelopen jaar ontmoette ik mensen van de kindvriendelijke ruimte. Ze hebben me geholpen om te gaan met mijn angsten en de haat die ik voelde. De steun die ik kreeg, gaf me hoop. Het voelt een beetje alsof mijn ouders er weer zijn. Ik weet niet of ik ooit een eigen familie start, ik heb trouwens ook geen vriendin. Maar mijn leven zal beter worden als ik een timmerman ben. Iedereen heeft een bed, een tafel en een stoel nodig. En ik kan het maken.”
