Een jaar geleden werd Caitanu verlaten door zijn vrouw. Hij bleef achter met hun zoon Juvencu (18) en dochter Zenaida (14). Hun levenssituatie is niet bepaald rooskleurig. Ja, ze hebben een huis en wat land, maar daar is alles wel mee gezegd. Caitanu is analfabeet, heeft geen vast werk en schraapt met moeite wat geld voor een dagelijkse maaltijd bij elkaar. “Mijn toekomst? Ik leef mijn leven zoals het is. Ik zie weinig kansen meer voor mezelf, maar ik hoop dat mijn kinderen met hun opleiding wel een kans krijgen. Op een baan, waarbij ze zelf kunnen kiezen wat ze willen gaan doen.”
Zittend op een boomstam vertelt vader Caitanu hun verhaal, je ziet het ongeluk in zijn ogen, hij heeft de strijd op een beter leven -voor zichzelf- opgegeven. Alles draait nu om de kinderen, van wie er twee bij hem wonen en drie anderen bij familie in The Gambia en Senegal; daar krijgen zij de zorg die hij ze niet meer kan geven. Het valt hem zwaar. “Tijdens het cashew-seizoen heb ik dagelijks wat werk op de ‘pluk gronden’, die ik schoonmaak. Zo kan ik dagelijks wat rijst op tafel krijgen. Maar buiten het seizoen is het lastig. Ik kon de school van mijn kinderen niet altijd betalen. Daarnaast ben ik nu verantwoordelijk voor het huishouden. Ik zorg voor de kinderen, maak schoon, moet eten koken, voor kleding zorgen. Dat is zwaar, mijn vrouw kon dat beter. De kinderen hebben gelukkig nog wel contact met haar.”
Elke dag naar school
Dankzij het PEQII programma kunnen Juvencu en Zenaida nu elke dag naar school en hebben daarmee hun deur naar de toekomst geopend. Hun vader kan zich overdag richten op het vinden van werk. Zenaida zit inmiddels in de vierde klas: “ik vind het superleuk op school. De leraar geeft leuk les en ik heb veel vriendinnen. Samen met hen doe ik wedstrijdjes wie het hoogste cijfer haalt. Ik wil zelf ook graag leraar worden, want ik wil graag dingen delen. Als ik niet op school ben, lees ik graag. Ook dat doe ik samen met vriendinnen.” Haar broer wil ook leraar worden, hij zit inmiddels op de middelbare school, die wat verder van huis ligt. Dat is in principe geen probleem, Juvencu: “Ik heb een fiets. Maar soms heeft papa die nodig voor werk en dan moet ik lopend. Dan kom ik vaak een beetje te laat. Ik heb het naar mijn zin op school, wil later ook graag leraar worden. Doordeweeks help ik na school mijn vader, in het weekend ga ik vaak wat hangen met vrienden.”
‘Zij hebben nog een toekomst voor zich‘
Helaas bieden de alfabetiseringslessen die het project in de avond biedt geen soelaas voor Caitanu; zijn huis en dat van de school in die buurt liggen zo afgelegen, dat er in verband met het gevaar van diefstal geen zonnepanelen op het dak van de school zijn geplaatst om elektriciteit voor avondlessen te genereren. “Ik ben weleens gestart met school, maar ik heb daar nu overdag geen tijd meer voor. En ’s avonds wil ik niet te ver weg gaan met mijn veertienjarige dochter thuis. Dat vind ik niet veilig. Misschien ooit, in de toekomst, als mijn kinderen groter zijn. Tot die tijd stimuleer ik ze om hun best te doen, hun huiswerk te maken en niet te lanterfanten. Zij hebben nog een toekomst voor zich.”
